februari 17, 2020
It moast der wol fan komme,
sa giet it troch, want troch de tiid
nimt ôf de hoop op blêdbreed grien
en glimmend brún, de tiid hat nommen.
De blêden falle gatten
yn, ’t is al wer it âlde liet
fan wat earst opkomt, dan is ’t dien,
dat troch de tiid sil ’t wol sa moatte.
Ferheard sjocht op de minske
as stof de woartels stikke lit,
hy hat de tiidgeast net ferstien,
mar tocht allinnich oan syn winsken.
Dan leit it sa derhinne,
it skûtsje dat net better wit
as dat de tiid is fierder gien,
sa sil it nea in priis wer winne.
februari 10, 2020
Tusken wolk en himelsblau
is de bôge yn syn elemint,
in knypeach fan de sinne,
wylst it grien in glimke krijt,
gjin pylk oan hichte wint.
Tusken wittenskip en himelsk lûd
bin ik oan twivel wend,
om beide kin ’k net hinne;
ljocht dat brekt, hat ús fernijd
dat alles wurdt bekend.
Earder joech in delgeand lûd hâldfêst,
dat tenei gjin floed it wint
fan wolkeloft en sinne,
dat is wat de bôge seit,
mar wêr’t it hinne rint…
… mei it klimaat? De twivel jout gjin rêst.