maart 15, 2020
Hy is kroandea, koe it net rêde,
dat syn lêste wurden wiene:
‘Dat it al safier is…’
Doe klonk razend roumuzyk
mei ’t liet: ‘Him waard fataal it firus.’
Hy libbe troch de jierren hinne
mei elk jier der wer in groeiring
by, wat nei it aard is
fan ’t bestean yn Darwins ryk,
mar net as ’t firus al ferspraat is.
Hy hie it firus al as teken
yn de stam, dat tagelyk op
groeien wiisde, nuver
want se binne net gelyk,
wat fragen opropt, soms ek huver.
Is oan it groeien ynherint it
firus? Lit ús dan net wachtsje
oant it al safier is.
maart 9, 2020
De dize lûkt op út it wiet
as ’t moarnsljocht troch de tûken gluorket
om foar winner troch te gean,
de winter sjongt it simmerliet.
De sinne strielet waarmte út,
tefolle foar de iere maitiid
om mei faasje troch te gean,
want maart nimt grif in oar beslút.
Dan lûkt de dize oer it fjild,
sadat it grien yn wyt feroaret,
’t wiet lûkt oan de winterklean,
gjin wolk dy’t mei lij wetter spielt.
Mar dan… it spuitet út it wiet,
de swarte swan hat fruchtber buorke:
piken yn de maitiidsklean,
wat wiist op hoe ’t it altyd giet.
