mei 11, 2020
Al iuwen wit de wittenskip:
de ierde is net plat, mar rûn
en draait syn baantsjes om de sinne;
yn ’t hielal is ’t rûntsje mar in stip,
dy kennis kin men net omhinne.
Al earder hie de wittenskip
it witte kind: rin nei de mar,
want sjoch, de kym rint yn in bôge;
op bekend gebiet krijt men dan grip
op hoe’t it sit, men hat sels skôge.
Dochs rin net fierder as it kin,
al nûget ek it blauwe boerd
fan heit en soan, de generaasje
dy’t noch fierder sjocht, it hat gjin sin
dat wetter wurdt ta in frustraasje.
mei 6, 2020
De swarte flaggen joegen oan,
it is hjir jûns en nachts te rêden
mei nocht op ’t seksuele mêd,
dus hearen, wachtsje net oant moarn,
om beurten op it willebêd.
Robina makket har al op
en stiet foar dyn ferlet wiid iepen,
in op ’e twirren draaiend blêd;
se siedt dy gear yn ’t eigen sop,
by har wurdst troch dyn mieltsje sêd.
De swarte flaggen hingje slop
healstôk, te witen oan Korona,
Robina’s frjemde konkurrint;
dy dame slacht foar master op,
ferslacht sa ek de stoerste fint.