juni 15, 2020
Al iuwen stiet er as in hûs
sa fêst mei syn twa tuorren,
teken fan stânfêstichheid;
de fijân komt net fierder
as de Kolk, mar ’t is de werklikheid
dat net in kûgel trof syn muorren.
Sa gie de striid oan him foarby
en hie er it net swierder
as it sintrum fan de stêd.
Al jierren hinget er yn ’t seil,
de lytse wetterpoarte,
teken fan in flugge feart;
wa’t striidber is, komt fierder
as de siler fan ‘it wurdt hjoed neat,
mar om it meidwaan sil ’t wol moatte’.
De poarten bliuwe wol bestean,
stânfêstich of fleksibel,
beide teken fan de stêd.
juni 8, 2020
It hat syn tiid net hân,
al is ien laad derút,
it hat in stânplak krigen
tusken ’t grien, der efkes út.
It freget om in hân
dy’t skriuwt oer it ferrin
fan tiid, in hiele rige
dagen, wat dan bliuwt, hat sin.
Sjedêr, it hold al stân,
der kaam sels by in fyts,
de skriuwer sil net lige
oer wa grut is en wa lyts.
Wa’t lyts is, hat tabak
fan wat yn ’t pûdsje siet,
hy lit him net bedrige
troch wat faak yn reek opgiet.
Wannear it ûnderdak
is, wit de grutte net,
it tiidsferrin sil ’t leare,
grutten ha har eigen wet.