september 15, 2022
fan Francisco José de Goya
Elk hat syn eigen plak op ierde,
elkenien nimt romte yn,
omdat it lichem net oars kin;
de geast hat gjin ferlet fan plak,
lit him net sjen, lykas de wyn
kin dy soms stoarmje om te striden
foar wat romte foar de lea.
De romte is beheind foar gekken
dy’t ferstjitten binne troch
it folk dat, rom fan geast, focht foar
it eigen plak, in ûnderdak,
foar gekken net geskikt, mar dochs
is elk wol yn ien romte rekke,
dêr’t de geast raast foar de lea.
De lea begjinne frjemd te stjitten,
om’t de geast de striid ferliest
om ’t lichem rom syn plak te jaan,
dus krije sy net har gerak
en reitsje yn har striid fertiisd,
de ien rint rûn, de oar bliuwt sitten…
skieding tusken geast en lea.
* Francisco José de Goya (1746-1828)
Skilderij ‘It gekkehûs’
september 8, 2022
fan Jean-Léon Gérôme*
Hoewol’t it swurd him faak bedrige,
fielde hy him yn de oarloch frij
om foar syn heitelân te striden,
as it moast, woe hy syn libben jaan,
hy soe dêr net om lige.
Hoewol’t syn eigen swurd faak flime,
wie foar him de striid al gau foarby;
om’t oaren holden har fansiden,
koe syn swurd it net allinnich dwaan…
wat joech dan noch syn grime?
De fijân hat him finzen nommen,
him befrege, wylst hy tocht: ik swij,
om ’t eigen folk net te ferrieden,
mar koe ien hjir noch syn slaggen slaan?
Syn swurd wie ek ferstomme.
No bliuwt der oars net oer as sitte,
troch de boeien is er net mear frij
om foar syn heitelân te striden,
neaken moat er no syn libben jaan
oan wa’t him sitte litte.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Skilderij ‘Oarlochsfinzene yn Rome’