augustus 18, 2022
fan Evgraf Semjonvitsj Sorokin*
It rûn nei ’t lêste fan de hannel,
want de dei joech him al del
mei ljocht dat pears fan kjeld ferhelle,
mar it strunen gie noch troch,
de merk koe mear fertelle…
… oer houten tobben en fan amers,
dêr’t net folle each foar wie,
want wa yn Moskou koe ’t net rêde
mei it âlde ark dat noch
foldie op alle mêden?
Nim dan de keunst fan gipsen bylden
oant portretten, net te djoer
foar skilderijen út it westen,
mar de Russen rûnen troch
as wie it om te pesten.
Ferklomme bleau de keapman sitten
mei Napoleon-en-dy,
want Russen swarre by ikoanen,
printen hongen der ek noch,
gjin keunst, it wiene kloanen.
* Evgraf Semjonovitsj Sorokin (1821-1892)
Skilderij ‘De merk’
augustus 2, 2022
fan Albrecht Dürer*
As dei nei dei ferglide,
’t wurk meislepe nei de ein,
dêr’t foar ’t gefoel gjin ein oan komt,
begjint de hertslach op te sprekken:
‘Kom, myn wiif, de klok hat slein,
wy sille mei itselde brekke.’
Sy sil ’t him net ûntstride,
lit har slepe troch syn hân,
dy’t har de fingers bloedleas knypt,
it bloed streamt troch de tsjokke skonken,
set har holle yn de brân:
‘Hee, gekke fint, sa wurd ik dronken!’
Mar hy en sy slaan stridend
’t paad yn nei har boerespul,
dêr’t sy de kat yn ’t tsjuster knypt
hat, dy’t dêr dûnse om har rokken,
wat hy sjocht as swiete kul:
‘Ik hâld him stokstiif yn de stokken.’
* Albrecht Dürer (1471-1528)
Gravuere ‘Dûnsjend boerepear’
Gravuere ‘De boer en syn frou’