september 8, 2022
fan Jean-Léon Gérôme*
Hoewol’t it swurd him faak bedrige,
fielde hy him yn de oarloch frij
om foar syn heitelân te striden,
as it moast, woe hy syn libben jaan,
hy soe dêr net om lige.
Hoewol’t syn eigen swurd faak flime,
wie foar him de striid al gau foarby;
om’t oaren holden har fansiden,
koe syn swurd it net allinnich dwaan…
wat joech dan noch syn grime?
De fijân hat him finzen nommen,
him befrege, wylst hy tocht: ik swij,
om ’t eigen folk net te ferrieden,
mar koe ien hjir noch syn slaggen slaan?
Syn swurd wie ek ferstomme.
No bliuwt der oars net oer as sitte,
troch de boeien is er net mear frij
om foar syn heitelân te striden,
neaken moat er no syn libben jaan
oan wa’t him sitte litte.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Skilderij ‘Oarlochsfinzene yn Rome’
september 1, 2022
fan Fidelio Ponce de Léon (Kubaan)*
Se kleurje net mei ’t felle read,
hoewol’t se har net skamje
foar it ideaal fan ’t heitelân:
in mienskip fan ‘elk is gelyk’,
de steat lit dat fjoer flamje.
In keunstner libbet mei it fjoer
dat him de ynspiraasje
jout om foar it eigen byld te gean:
yn wêzen binne bern gelyk,
net read lykas de naasje.
Hy bringt bern dizenich yn byld
sa’t sy foar him noch binne,
lykas keunstners mei in eigen geast,
dy’t ôfwykt fan it ‘grut gelyk’:
’t geheim dat bern noch kenne.
* Fidelio Ponce de Léon (1895-1949)
Skilderij ‘Bern’