december 15, 2022
fan Jan Toorop*
De measten steane noch te sjen
yn tsjokke klean, de wanten oan,
as ’t wyfke mei de wite mûtse
op yn rjochte streken koeke snijt…
wa sjocht der no nei ’t bern?
It famke stiet dêr wat ferlern,
hoewol’t har jas wol oansjen hat
mei djippe bûsen foar de hannen;
wylst se wankel op ’e redens stiet,
sjocht sy hoe’t heit it kin.
Heit slacht syn iene skonk fier út
om sjen te litten hoe’t it moat:
mei beide hannen yn de bûse
stapt er oer, rydt streekrjocht op har ta,
hy nimt foar har ’t beslút:
‘Pak my mar by de winterjas
en doch my mei dyn skonken nei,
dat wy tegearre lykop ride;
asto sels it lykwicht hâlde kinst,
dan lit ik dy wol los.’
* Jan Toorop (1858-1928)
Skilderij ‘Reedriders’
december 8, 2022
fan Rembrandt*
It lok rûn fleurich mei har op
by greiden fol mei blommen lâns,
dêr’t sy in pear fan plôke,
’t wie as yn it paradys:
it earste pear noch yn balâns.
Hy koe net sûnder har as frou,
want mei har beiden koene sy
oer ’t bloeien oeren prate,
yn it hôf fan Eden rûn
it pear der sûnder soargen by.
Fan greide gie it oer nei grot
mei dêrút rizend in skelet,
in seine om te meanen,
sân dat hieltyd flugger rûn,
it pear hie dêrfan gjin ferlet.
It kearde him fan ’t skouspul ôf
en hat de gong der ek yn set.
* Rembrandt (1606-1669)
Ets ‘It jonge pear en de dea’