oktober 12, 2023
fan Francisco de Goya*
Swart binne twa gesichten,
like donker as de loft,
gjin each of stjer is mear te sjen,
se leit yn ûnmacht, as ferlern.
Ferlern hat sy de frijheid
om te stean en om te gean,
de skonken rekken yn de klam,
it lichem fielt as wie it lam.
Se stoarret yn de hichte,
mar de himel jout gjin taal
of teken yn de neare nacht…
wa heart dan noch har heaze klacht?
Allinnich fjouwer earen
fan wa’t foar har lichem gean,
it fielt net lam of slop, mar stiif,
as wiif hat sy dochs neat om ’t liif.
Se binne oan har driften
bûn en slaan gefoelens dea,
de frijheid flechtet foar it fjoer,
’t ferskroeit ferkrêfters op ’en doer.
* Francisco de Goya (1746-1828)
Yllustraasje ‘Se ha har ûntfierd’
Print 8 út ’e searje ‘Los Caprichos’
oktober 6, 2023
fan Jozef Israëls*
Hy hat har krekt noch drinke litten
of wie ’t oars… al langer lyn?
Se dronk foar syn gefoel twa slokken,
mar it wetter stiet noch like heech,
it wie dus wol oars… by syn witten.
Se liet de hannen doe mar rêste
of wie ’t rêsten ek mar skyn,
de sliep om him gerêst te stellen,
want hy hie it troch har lijen dreech
en woe net witte fan it lêste.
Hy lit de hannen ek mar rêste,
liket foar de tastân blyn,
mar kin om syn gefoel wol flokke,
want fan binnen rint er stadich leech,
wit net wat is foar him it bêste.
* Jozef Israëls (1824-1911)
Skilderij ‘Allinnich’