Archive for the Keunst category

’t Wie bard, se diene harren plicht
op dizze swiere oarlochsdei
en kearden harren om,
op wei nei de kazerne,
doarren sloegen ticht,
gjin gjalp marsjearre mei,
in steechje hold him stom,
want dêr wie ientsje berne.

De sinne hie dy dei wol skynd,
as tsjûge fan it streamend bloed
waard hy beskamsum read
om daliks wei te wurden,
mar wa’t siket, fynt
it plak dat eaget goed:
hy seach de nije leat,
ûntkommen oan de swurden.

Hy ljochte alle muorren ôf
en waard de wachters doe gewaar,
de akster, ko en hin
as tsjûgen fan de berte;
’t berntsje wie te gau,
lei neaken foar ’t gefaar,
mar klaaid mei libbenssin,
troch dieren waam omsletten.

* August Allebé (1838-1927)
skildere benammen sjenrestikken,
wie ek heechlearaar en letter
direkteur fan de Amsterdamske
Ryksakademy.

Ik ha him krekt ferskjinne,
sa koe dat ruft der noch moai by,
ik hie him graach gund hagelnij,
mar ’t oare guod is ek gjin linnen.

It bit hat Joazef seage…
ferrek wat is dat wetter kâld,
men moat wat oer ha foar de wrâld,
ik sjoch noch hoe’t de ingels fleagen.

De lytse leit te sliepen…
myn hannen binne blau as laai,
dat hat men op sa’n koarte dei,
dochs gie de himel juster iepen.

Se binne daliks kommen,
de fiskers, by de bitten wei,
se namen ’t mieltsje fisken mei…
ik trilje, bin sawat ferklomme.

Soe Joazef wekker bliuwe?
It wie foar him in koarte nacht,
it jonkje hie him yn de macht,
as man moat hy de lêst ek priuwe.

Wa’t komt op kreambesite?
Ik soe ’t net witte, wachtsje ôf;
blau bloed, wurdt sein, dat hat men gau
by ’t bit, foaral yn dizze rite.

De ruften wurde planken
sa stiif, ’t wurdt droegjen by it fjoer…
ik ha it graach foar ’t jonkje oer,
mar kjeld docht sear, ik kin wol janke.

In frou hat wat te dragen:
nei ’t berntsje fûle kjeld en koer,
it paad werom wurdt noch in toer,
mar ’t is foar elk in wolbehagen.

* Pekka Halonen (1865-1933)
Skilderij ‘Waskje op it iis’