Archive for the Keunst category

As ’t izer gloeit, dan kin men smeie,
want dan streamt it as it bloed
troch ’t hert dat iepenstiet,
sa’n waarmte docht de minske goed
en kin noch oeren sprekken lije.

De wurkers skreppe om it libben,
steane swittend ticht by ’t fjoer
en sa ferglydt de tiid,
it lean is leech, it izer djoer,
jûns gloeie troch de hûd de ribben.

De sjoggers steane fier fansiden,
krije útlis fan de baas
sa’t soks by ’t smeien giet,
de hjitte slacht har op ‘e blaas,
dat daliks litte se it glide.

* Léonard Defrance (1735-1805)
skildere foaral portretten en sjenretafrielen,
ûnder oare fan de yndustry yn Luik.
Skilderij ‘Ynterieur fan in jitterij’

Hy flechte foar it kriichsgeweld
en wist dêr spilet grif de dea
de haadrol op it slachtoaniel,
want nei de hjitte hearsket kjeld,
dy’t waret oer ’t bestjurre rea.

Mar doe’t er fûn de feilichheid
fan frede, hearske wer de dea,
diskear troch sykte, goalera,
de slach wie wreed, hy brocht as heit
twa bern nei ’t grêf, fergeat dat nea.

Hy brocht de kwast nei syn palet,
it linkerear nei strykmuzyk
en wist dêr spilet grif de dea;
op ’t doek hat er de klanken set,
syn keunst oerlibbe ’t deaderyk.

En nei syn dea klonk wer muzyk,
fan Mahlers fjirde symfony,
dêr’t Böcklins kleurpalet yn klonk,
doe draaide yn it grêf syn lyk:
reaksje op ‘e melody.

* Arnold Böcklin (1827-1901)
waard nei syn dea beskôge
as de belangrykste Dútske skilder
yn syn tiid.
Skilderij ‘Selsportret mei de dea’