februari 8, 2024
fan ûnbekend*
fan William Turner**
No gappet er allinnich mar,
it meunster tusken see en lân
dat út ’e hjitte djipte wei
syn fjurrich aard it folk sjen lit…
wa’t tichtby wenne, hie gjin kar.
Hy wenne fier fan ’t meunster ôf,
hie nea syn driigjend gromjen heard,
syn fjoer ek net foar eagen hân,
hysels hie ek in fjurrich aard,
syn psyche reagearre gau.
Ferbylding brocht him tichterby,
hy heinde ’t driigjend gromjen op
en skôge de erupsje klear,
al hielendal nei eigen aard,
yn kleur kaam ’t oan syn each foarby.
Mar wa’t gjin kar hie, kaam net op
it doek, troch jiske waard it folk
bedobbe… William seach gjin kop.
* Foto ‘Krater fan de Vesuvius’
** William Turner (1775-1851)
Skilderij ‘Utbarsting fan de Vesuvius’
januari 25, 2024
fan Jacob Backer*
Hy hat it measte al ferlern,
lit him net jilde kwa ferskining
mei in folle holle, glêde hûd
sa’t hy dy hie as bern,
tsjintwurdich hat er ûnderfining.
As jonge hie hy krollich hier
en eagen dy’t de wrâld ferkenden,
alles like doe noch like goed,
syn langstme rikte fier
en heech, mar ’t wie as alles wende.
Sa rûn syn libben troch de tiid,
earst stadich, letter hieltyd rapper,
wylst hy stiver waard mei hân en foet,
syn wrâld waard minder wiid,
hy gie net faak mear nei de kapper.
Dochs hat hy ien ding net ferlern:
weromsjen nei in fier ferline
doe’t noch alles like like goed,
fan bern is hy noch fan,
dêr kin er him noch wol yn fine.
* Jacob Backer (1608/9-1651)
Skilderij ‘Profyl fan in âlde man’
Skilderij ‘Portret fan in jonge mei baret’
