november 24, 2016
fan Rembrandt*
Se waarden eartiids Moaren neamd
en kamen net faak op ’t portret,
de hûdskleur paste by it blanke net,
it Moarefel wie net ferneamd.
De iene holle steunde op
it skouder fan de oare Moar,
se liken op elkoar, deselde kop,
dêr wiene ’t ommers Moaren foar.
De oare frege nei har taak,
want wêrom soene sy neat dwaan?
Miskien wie der foar har wat yn de maak,
dat soe de Moaren foardiel jaan.
De biskop fûn ’t in goed idee,
it hearde by syn kristenplicht
om sjen te litten elk ferneamd gesicht,
wie ’t swart of blank of brún as tee.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Twa Moaren’
november 17, 2016
fan Kark Fredrik Nordström*
fan Laurits Bernard Holst**
Is ’t de loft, de berch of see
dy’t ropt de djipte foar it ljocht
om heech op ôf te stimmen…
it is ’t gehiel dat sprekken docht.
Lit Sweden it mar roppe
dat it lânskip leech begjint,
dan stadich rint nei boppen,
dêrmei oan hichte wint,
dat wolken krije faasje,
de fûgels slaan alarm,
mei grutskens sprekt de naasje
dan fan it rizen fan de stoarm.
As Noaren dan ek roppe
dat de see it lân ynkringt
en opsjocht by de toppen,
dêr’t snie de helden winkt,
dan lit de fisker witte:
de see ropt om te gean,
ús grutskens is op mjitte
fan ’t lytse doarp mei ús bestean.
* Karl Fredrik Nordström (1855-1923)
Skilderij ‘Stoarm ûnderweis’
** Laurits Bernard Holst (1848-1934)
Skilderij ‘Noarsk fiskersdoarp’