april 13, 2017
fan Constantin Meunier*
It swarte stof siet yn syn bloed,
dat streame moast foa r ’t deistich brea
foar mem en soan, hy hie gjin frou,
wat komme koe, hy wie noch lang net dea,
dus siet er dêroer net yn noed,
dochs eage heal syn libben grau.
Hy liet him sakje yn de grûn
en klapte rekke, dat de stien
liet los en koe al gau nei boppen ta;
ynienen wie it klappen oer, gjinien
wie nei de grutte klap noch sûn,
it graufjoer woe it libben ha.
It myngas krong troch yn syn bloed,
dat net mear streame koe foar ’t brea
foar mem, dy’t bûgd stie by har soan;
de grize gie har oer de grouwe, nea
wer klonk oer ’t hiem syn golle groet:
‘Oant jûn!’ Se hearde noch dy toan.
* Constantin Meunier (1831-1905)
Byld ‘Graufjoer’
april 6, 2017
fan Philip Sadée*
fan George Hendrik Breitner**
De skiere kym as grins
fan ’t wyldlân, safier kin sy skeppe,
soks giet boppe harren tins,
sy moatte skreppe.
Sy libje wol op grûn
fan wat beskrept wurdt, ’t jout te iten:
jirpels yn de lette jûn
om troch te biten.
Sy bite troch de dei
en wa’t net siik wurdt, troch de jierren,
wolle hjir net wei,
’t bestean is hjirre.
Hjir is de muorre grins,
sy stjitte faak dêrtsjin de holle,
lege magen ha ien winsk:
wat sop ha wolle.
Yn ’t pantsje jirpelsop
fan earme grûn, net om te biten,
’t is mei trije happen op,
moarn gjin besite.
* Philip Sadée (1837-1904)
Skilderij ‘It meitsjen fan in jirpelfjild’
** George Hendrik Breitner (1857-1923)
Skilderij ‘Sop útpartsje’