april 20, 2017
fan Marc Chagall*
Hy is de baarch mei sin passearre,
net dat er him de rêch takeart,
elk bist hat in begjin en ein
en wurdt nei ’t eigen aard wurdearre,
mar bargen binne foar de wet ûnrein.
De Toara jout er net út hannen,
beskermet er tsjin elk geweld,
tsjin ’t wrotten fan it minskebist
of oarloch tusken bruorrelannen,
ûnrein is wat de krekte rjochting mist.
Syn wei as Joad giet faakris hinne
en dan werom , syn wankel lot,
troch snie en hjitte, tichte mist,
mar mei de wurden dy’t meirinne,
de krekte rjochting wizend, want dat is ’t.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘Joad mei de Toara’
april 13, 2017
fan Constantin Meunier*
It swarte stof siet yn syn bloed,
dat streame moast foa r ’t deistich brea
foar mem en soan, hy hie gjin frou,
wat komme koe, hy wie noch lang net dea,
dus siet er dêroer net yn noed,
dochs eage heal syn libben grau.
Hy liet him sakje yn de grûn
en klapte rekke, dat de stien
liet los en koe al gau nei boppen ta;
ynienen wie it klappen oer, gjinien
wie nei de grutte klap noch sûn,
it graufjoer woe it libben ha.
It myngas krong troch yn syn bloed,
dat net mear streame koe foar ’t brea
foar mem, dy’t bûgd stie by har soan;
de grize gie har oer de grouwe, nea
wer klonk oer ’t hiem syn golle groet:
‘Oant jûn!’ Se hearde noch dy toan.
* Constantin Meunier (1831-1905)
Byld ‘Graufjoer’