november 2, 2017
fan Auguste Rodin*
fan Paula Modersohn-Becker**
Wêr sweve minskes tinzen hinne
as er ienkear sitte kin,
jout dan it wrâldferrin noch sin,
de grûn of hegerop de sinne?
Syn sit is neaken en de eagen
stoarje lang al nei de grûn,
dêr’t hy noch net de útkomst fûn,
syn libben hat him altyd pleage.
It lichem weaget nei de holle,
dêr’t de brâning rûzet, mar
fiert oan wat bringt him yn de war,
de troep op ’t strân is him tefolle.
Har sit is klaaid mei ûnderfining
fan op libbenslange grûn
oan ’t wurk, sy hat folslein har jûn
en weaget tinkend op ’e dining.
De smelle holle falt yn tearen,
jout de eagen rom har plak,
lavearjend yn it lêste rak,
sy jout har del, gjin stoarm sil beare.
* Auguste Rodin (1840-1917)
Byld ‘De tinker’
** Paula Modersohn-Becker (1876-1907)
Skilderij ‘De âlde boerinne’
oktober 26, 2017
fan Cornelis Troost*
Hy sit der proastich by
mei grize prúk en glêd it kin,
in búk dy’t justjes bollet,
alles oan him eaget nij,
syn hâlding is lykas ‘Ik bin…
… fan berte ôf mennist,
de ienfâld sprekt my tige oan
en wat it libben follet:
keunst fertelt perfoarst waast bist,
by my sit Muze op ’e troan…
… ik ha it yn de hân,
in giel papier mei tekenkeunst,
de klanken yn de fingers;
Rome sjongt en Grikelân
skinkt my syn harmony as geunst.’
Hy draacht it unifoarm
fan drummer dy’t er wurden is
troch slaande stok op tromme,
slacht in roffel as alarm
en is al fan syn takomst wis.
* Cornelis Troost (1697-1750)
Skilderij ‘Portret fan in lid
fan de Van der Mersch famylje’
Skilderij ‘Jonge dy’t op ’e tromme slacht’