oktober 12, 2017
fan Victor Patricio de Landaluze*
Hy is de iennige dy’t sit
en droegen wurdt nei wêr’t er wol
om mei syn stok te wizen,
want hy is it dy’t fan alles wit,
syn mage sit jûns barstend fol,
hy hat mar út te kiezen.
De oaren steane, mar net him,
sy hawwe neat te sizzen, want
hy hat de bekken sletten
mei te wizen en syn hease stim,
it swiete lûd is foar de klant
om nei syn hân te setten.
En lûkt de dei dreech nei de jûn,
dan rôlje tsjillen noch de fracht
nei skoarstiens dy’t smoarch rikje;
swiete rook hâldt wurge skreppers sûn
en sis no sels (’t mei yn de nacht):
se wurkje foar in prikje.
* Victor Patricio de Landaluze (1830-1889)
Skilderij ‘Rispinge fan sûkerreid’
oktober 5, 2017
fan Juana Borrero*
Sy hat se dêr noch sitten sjoen,
dy trije op in kiste
yn ’t rike Floarida,
wat sy doe noch net wisten:
de lêste kleuren hie se harren jûn.
Op Kuba wie sy noch in bern,
dêr hearde sy it sjitten
en moast nei Floarida;
de bern liet sy doe sitte
om harren mei begrutsjen oan te sjen.
Sy waard gjin aureoal gewaar,
wol fjouwer bleate fuotten
yn ’t rike Floarida
fan fila’s en fan krotten,
wat rekke inerlik by har in snaar.
Nea hat sy har mear sitten sjoen,
sy rekke yn de kiste
foardat sy tweintich wie;
’t portret is swart ynliste
en fol begrutsjen oan de takomst jûn.
* Juana Borrero (1877-1896)
Skilderij ‘Boefkes’