november 23, 2017
fan Konstantin Makovsky*
fan Nicolay Kasatkin**
De ierde hat syn fruchten jûn,
dy’t al yn skeaven lizze,
warber hat sy oeren bûn,
se koe net folle sizze
tsjin de lytse bern yn ’t skaad;
it brânen fan de sinne
brocht harsels net fan de kaart,
se sloech har der trochhinne
oant se krigen har gerak
oan ’t boarst, it gie om folop drinke,
mei har trijen it gemak
fan efkes yn de dreamwrâld sinke.
De ierde leit der boppe-op,
hoe soe sy dêr no lizze,
gjin reaksje op ’e rop,
wat moatte sy noch sizze…
mem leit altyd yn it skaad,
noch slimmer, yn it tsjuster;
hie sy net in sinnich aard,
mar hjoed net… wie it juster
of al folle langer lyn?
Se wolle dêr net mear oan tinke,
want thús wachtet harren knyn
op knineblêden en wat drinken.
* Konstantin Makovsky (1846-1920)
Skilderij ‘Meanster’
** Nikolay Kasatkin (1859-1930)
Skilderij ‘Wees wurden’
november 16, 2017
fan Marc-Henry Meunier*
Sels hat er yn de groppe sitten
njonken syn gewear en proviand,
foar him in muorre, folle sekken,
fijâns kûgels kearend, want
it sjitten waard gjin oere litten.
Sjoch de ynslach,
ien, twa, trije, fjouwer, fiif,
hy is de tel al kwyt,
mar net syn holle,
efkes mar der boppe-út,
de ûnderkant is wyt,
de boarsten fan in wiif
en bloed oer ’t bleate fel,
mar wêr is no har holle
mei de mûle foar in tút?
Dêr slacht de kleur al del
op lege loft en ierde,
fjoerwurk foar it stammefolk,
dat lang de krún al mist
troch net te tellen dieden,
ien, twa, trije, fjouwer, fiif,
fuort waait de grize wolk
en sjoch, dit is ’t…
Sels hat er yn de groppe sitten,
withoelang en oan de goede kant,
hy is net troch in kûgel rekke,
kaam derút as fêste klant
fan ynslachkleur, op doek útswitten.
* Marc-Henry Meunier (1875-1922)
Skilderij ‘It Sas Bosk’