november 16, 2017
fan Marc-Henry Meunier*
Sels hat er yn de groppe sitten
njonken syn gewear en proviand,
foar him in muorre, folle sekken,
fijâns kûgels kearend, want
it sjitten waard gjin oere litten.
Sjoch de ynslach,
ien, twa, trije, fjouwer, fiif,
hy is de tel al kwyt,
mar net syn holle,
efkes mar der boppe-út,
de ûnderkant is wyt,
de boarsten fan in wiif
en bloed oer ’t bleate fel,
mar wêr is no har holle
mei de mûle foar in tút?
Dêr slacht de kleur al del
op lege loft en ierde,
fjoerwurk foar it stammefolk,
dat lang de krún al mist
troch net te tellen dieden,
ien, twa, trije, fjouwer, fiif,
fuort waait de grize wolk
en sjoch, dit is ’t…
Sels hat er yn de groppe sitten,
withoelang en oan de goede kant,
hy is net troch in kûgel rekke,
kaam derút as fêste klant
fan ynslachkleur, op doek útswitten.
* Marc-Henry Meunier (1875-1922)
Skilderij ‘It Sas Bosk’
november 2, 2017
fan Auguste Rodin*
fan Paula Modersohn-Becker**
Wêr sweve minskes tinzen hinne
as er ienkear sitte kin,
jout dan it wrâldferrin noch sin,
de grûn of hegerop de sinne?
Syn sit is neaken en de eagen
stoarje lang al nei de grûn,
dêr’t hy noch net de útkomst fûn,
syn libben hat him altyd pleage.
It lichem weaget nei de holle,
dêr’t de brâning rûzet, mar
fiert oan wat bringt him yn de war,
de troep op ’t strân is him tefolle.
Har sit is klaaid mei ûnderfining
fan op libbenslange grûn
oan ’t wurk, sy hat folslein har jûn
en weaget tinkend op ’e dining.
De smelle holle falt yn tearen,
jout de eagen rom har plak,
lavearjend yn it lêste rak,
sy jout har del, gjin stoarm sil beare.
* Auguste Rodin (1840-1917)
Byld ‘De tinker’
** Paula Modersohn-Becker (1876-1907)
Skilderij ‘De âlde boerinne’