november 30, 2017
fan Jan Stobbaerts*
fan Xavier de Cock**
It is ûnwis wat barre sil
en dêrom sette se har skrep,
de grins oer moat noch wenne,
gjin ko hâldt him dan stil,
dat sil sy grif werkenne.
Mem helpt har om nei bûten ta
en docht dat earst op har manier
mei sêfte hân en wurden,
mar wol it net, dan sa:
in mep, as ’t moat in hurde.
En komt de loop der ienkear yn,
dan stoot it oer it sânich paad,
der is net mear in halte,
se binne dôf en blyn,
fier klinkt it hease balten.
Sjedêr de lytse boeresoan,
dy’t grutsk it foartou nommen hat
en drafket sa derhinne:
‘Wy komme der al oan,
sy sille it net winne!’
* Jan Stobbaerts (1839-1914)
Skilderij ‘Ut ’e stâl’
** Xavier de Cock (1818-1896)
Skilderij ‘De Meersstrjitte te Gent’
november 23, 2017
fan Konstantin Makovsky*
fan Nicolay Kasatkin**
De ierde hat syn fruchten jûn,
dy’t al yn skeaven lizze,
warber hat sy oeren bûn,
se koe net folle sizze
tsjin de lytse bern yn ’t skaad;
it brânen fan de sinne
brocht harsels net fan de kaart,
se sloech har der trochhinne
oant se krigen har gerak
oan ’t boarst, it gie om folop drinke,
mei har trijen it gemak
fan efkes yn de dreamwrâld sinke.
De ierde leit der boppe-op,
hoe soe sy dêr no lizze,
gjin reaksje op ’e rop,
wat moatte sy noch sizze…
mem leit altyd yn it skaad,
noch slimmer, yn it tsjuster;
hie sy net in sinnich aard,
mar hjoed net… wie it juster
of al folle langer lyn?
Se wolle dêr net mear oan tinke,
want thús wachtet harren knyn
op knineblêden en wat drinken.
* Konstantin Makovsky (1846-1920)
Skilderij ‘Meanster’
** Nikolay Kasatkin (1859-1930)
Skilderij ‘Wees wurden’