december 14, 2017
fan Otto Friedrich*
fan Paula Modersohn-Becker**
De eagen binne min te sjen,
dochs steane dy wol iepen
om harsels folslein te sjen,
niis lei se noch te sliepen,
dreamend oer har glêde hûd
en wite jurk om yn te stappen
mei gelyk de goede foet,
dêrnei hat sy noch efkes gappe.
De aap lit har de wierheid sjen,
foar har in minne spegel,
sûnder mis wat sy net kin;
sa is de âlde regel:
hûd en jûpe passe goed
as beide spegels ’t witte litte,
mar streamt stadiger it bloed,
dan sille beide rommer sitte.
It libben is har oan te sjen,
sy hat gjin spegel nedich,
sjocht foar har de tiid fan ’t bern,
de takomst eaget fredich.
* Otto Friedrich (1862-1937)
Skilderij ‘Idelheid’
** Paula Modersohn-Becker (1876-1907)
Skilderij ‘De âlde boerinne’
december 7, 2017
fan Johannes Verdonck*
fan Nicolaas van der Waay**
Mei beide wangen yn it ljocht,
rôze fan it leave libben,
los it hier mei triedden goud,
it himelsk blau dêrûnder,
stiet sy klear, it is as fljocht
de fûgel yn har út ’e kou,
in flecht dêr’t sy nei stribbe
hat, no al de sânde kear,
noch hoopjend op in wûnder,
sy hat al fêst ien fear.
Oer noas en wangen skampt it ljocht,
dêr’t sy altyd om siket,
om’t sy al safolle mist,
mar ek om by te lêzen,
dan is ’t krekt as dat sy fljocht
en libbenslang in fûgel is,
in wûnder dat ferriket
har bestean, sy hoecht net mear
as efkes frij te wêzen
fan wat sy doe ferlear.
* Johannes Verdonck (1597-1662)
Skilderij ‘Portret fan in famke yn it blau’
** Nicolaas van der Waay (1855-1936)
Skilderij ‘Amsterdamsk weesfamke’