oktober 25, 2018
fan Hendrik Jan Wolter*
fan Willem Witsen**
No lizze se noch oan de kaai
en baaie yn de middeissinne
tusken skitterjende tinten;
de fleur deryn, want dy moat mei
om fan en út ’e see te winnen.
Wannear’t de jûn komt mei it read,
begjint it lûken oan de touwen,
falt de wyn oan op ’e seilen
en sylt de waarmte mei foar neat,
dat opstrûpt binne noch de mouwen.
De hannen smite, lûke net
foar neat, de winst is al te peilen.
Stiif leit er wiken tsjin de kaai,
it wyt op ’t skimerswarte wetter
seit wat fan de lette winter;
in twirke fiert de reek en teiwaar mei,
de tinten komme folle letter.
* Hendrik Jan Wolter (1873-1952)
Skilderij ‘De haven fan Polperro’
** Willem Witsen (1860-1923)
Skilderij ‘De âlde Skâns te Amsterdam’
oktober 18, 2018
fan Carl Larsson*
Dêr stiet hysels, de skilder,
krekt sa as er is?
Oan elk lit hy him sjen,
mar is hy fan himsels wol wis?
Hy hat him yn de fingers,
’t is wat al te stiif,
it bern dat hy wol ken,
hallo, wy binne liif oan liif.
Werom nei it ferline,
út it hert, spontaan
sa as it bern noch kin,
it is mei sizzen net te dwaan.
De frou sit achter ’t finster,
’t is soms yn de war,
hy praat himsels net skjin,
moat oan de slach, oan him de kar.
Dus los de stive fingers,
’t bern falt op ’e flier,
wis hat it libben sin,
it liif moat skilderjend yn ’t spier.
* Carl Larsson (1853-1919)
Skilderij ‘Selsûndersyk’