november 8, 2018
fan Vasiliy Perov*
Syn peuken binne dôve,
de jiske rekke op ’e flier
en omkeard kaam de pet op tafel,
doe rûn de drank him troch de kiel.
Hy hat gjinien berôve,
wolnee, dat giet him fierste fier,
hy hat yn hûs in eigen tafel
en om de dei it waarme miel.
Soms hat er wat om hannen,
it libben is net foar de sier,
dan kin er wer in wike ite,
’t foarnaamste is lykwols de siel.
Hy hat gjin grutte plannen,
twa peuken op ’e flier, dêrnei
twa slokken, mar noch lang net ite,
’t foarnaamste krijt it grutste diel.
Syn langstmei is net dôve,
tsien fingers wize him de wei,
al is it by de eigen tafel,
hy fielt him diel fan it gehiel.
* Vasiliy Perov (1834-1882)
Skilderij ‘Iensume gitarist’
november 1, 2018
fan Peter Paul Rubens*
Mei beide hannen op ’e rêch,
wa kin dan by de mûle?
Men is as minske net yn tel
as ’t bleate fel fluch slopper wurdt
de tiid troch yn de sel.
De âlde man hat op it each
it finster mei de traaljes,
al wachtsjend op wat wurdt syn lot:
it sêfte fel of ’t skerpe swurd,
de deastek of syn skat.
Mei lege hannen komt sy troch
de doar fan getten izer,
mei klopjend hert foar wa’t har seit
dat sy syn alderleafste is,
want ja, hy is har heit.
Sy lûkt har boarsten bleat en sjoch
hoe’t hy as berntsje sûget
om sa de honger te ferslaan;
it gluorkjen makket har ûnwis,
mar dochs, har plicht is jaan.
* Peter Paul Rubens (1577-1640)
Skilderij ‘Cimon en Pero’