december 6, 2018
fan Pieter Kluyver*
It hie net wêze moatten,
mar de loft wie fan ’e moarn noch blau,
wylst de sinne fleurich nûge
fier te rinnen tusken stêd en wâld
mei ’t koeltsje yn de rjochte rêch,
dat frijút mei syn kroltsjes boarte.
Mem liet him earst mar rinne
fan it smelle paadsje nei de bou,
fierderop wêr’t kikkerts nûgen,
want sy fielde oan: dit wurdt syn wrâld,
dy’t him it aventoer ûnthjit,
sy liet him gean en rûn allinne.
It koeltsje boaze oan, de twirren
hiene op it fjild frij spul, al gau
kamen wolken foar de sinne,
folge troch in slang en doe in klap,
gjin kikkert dy’t him hearre liet,
mem wol, har stim sloech oer: ‘Kom hjirre!’
Tegearre waarden sy doe nûge
troch it wâld, dat bearde as in frou
yn it kreambêd, al fierhinne:
‘Kom hjirhinne, ûnderdak, mar rap!’
Sy seagen tusken blêden ’t dak,
wylst alle tûken foar har bûgen.
Pieter Kluyver (1816-1900)
Skilderij ‘Beammen by stoarmwaar’
november 29, 2018
fan William Turner*
Lit de sinne heger klimme,
want de dize hâldt de strielen tsjin
of jout de moarntiid sa de glâns
dy’t djipper is op ’t ierdske flak?
De himel soarget foar gewin.
Hûnderttûzen fisken swimme
noch, de nacht joech lykwols net te min;
de fiskers wiene ’t wekjen mânsk
en brochten krekt de boat teplak,
fersetten no mei drank it sin.
Froulju ha de sliep ôfbrutsen,
foar ’t gefoel wie it noch neare nacht,
’t ferstân brocht harren op it strân
noch foar’t de boaten sylden út
de dize, sulver wie de fracht.
Is it mes yn ’t fiskfleis stutsen,
krijt de sinne oer de dize macht,
dan skoot it seebyld nei it lân
en sprekke fiskers fan de bút…
gjinien slacht noch de himel acht.
* William Turner (1775-1851)
Skilderij ‘Fisk by it lemieren’