maart 4, 2019
It hie wol kind, in geit oerriden,
wylst er fan de hûnetongen friet,
syn achterpoaten brutsen,
in keuteltsje as lêste died,
hy hie neat mear te bieden.
In fytspaadskilder hie it wêze
kind mei ynspiraasje fan ’t gehiel,
troch hûnetongen lutsen,
dy’t glieden troch de geit syn kiel…
fan ’t keunstwurk ôf te lêzen.
Fan beide is alhiel gjin sprake,
want in swarte krie fleach skitend oer,
sa waard in part bedutsen
en is kreëarjen net in toer…
in frjemde gong fan saken.
februari 28, 2019
fan Fritz von Uhde*
Twa maten wiene yn petear,
wylst sy nei har bestimming rûnen
oer hichten, dan der wer by del;
dêrboppe like folle langer
as hjirûnder… kamen sy wol klear?
Twa wegen as in mooglikheid:
de iene, dêr’t sy neat by wûnen,
rûn sa te sjen úteinlik dea,
de oare like folle koarter,
foar har gefoel wie dat idee in feit.
In reIzger kaam har achterop,
wat sy krekt no bysûnder fûnen
sa tusken op en del yn ’t gea;
hy wiisde harren op it bartsje
oer de stream, sy seagen ’t oer de kop.
Hy stiek ek noch de finger op
nei wolken dy’t dêr krekt sa rûnen
as trije maten, op en del
by ’t krús lâns, koart en dan wer langer,
oant sy kamen by de heechste top.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Skilderij ‘Op wei nei Emmaüs’