december 19, 2019
fan Marc Chagall*
It is te gek foar wurden,
dêrom komt it waarm yn byld
mei bisten yn de reade sinne
en it brulloftspear dat leafde fielt,
sjoch hûn en hoanne oer de dakken rinnen.
It is wol mâl dat fearren
fan de pau de geast jûn ha
oan ’t kobist en him stappe litte
oer de dakken, want dat bylket sa,
dêr kinne hûn en hoanne net mei sitte.
De kolder is yn koppen
slein troch strielen read as fjoer,
de kowesturt slacht troch nei ’t pearke:
‘Nim de mjitslach fan it dûnsjen oer,
dan rint it troch, net ho, dus noch in kearke.’
It is te gek foar wurden
dat de ko fertrape hat
de doarpsgek mei syn mâle mûtse,
net mei sin, it is al dûnsjend bard,
de parasol kin ’t bloed mar min útpoetse.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘De ko mei de parasol’
december 12, 2019
fan Dirk Jan van der Laan*
fan Johan Barthold Jongkind**
Dy nacht hie snie de wrâld feroare
nei trije nachten strange froast,
dy’t stillein hie it iepen wiet,
in flier dêr’t men oerhinne glied…
wat brocht de neiste perioade?
Op strjitte wiisden al de spoaren
nei wrâlden fan ‘miskien wit Joast
krekt wat men dêr belibje kin’,
want hy wie wiis mei iis en bern,
in beaken yn sa’n perioade.
Hy rôle mei har dikke bollen,
it waarden sniebern, like grut
as dy’t er om him hinne hie,
mei wa’t er út te riden gie,
it wiene letter withoefolle.
Hy waard de snieman mei in holle
sêft foar bern, foar oaren hurd
as iis nei trije nachten froast,
syn folgers wiene wiis mei Joast,
sa hat de snieman ’t hawwe wollen.
* Dirk Jan van der Laan (1759-1829)
Skilderij ‘Stedsgesicht yn de winter’
** Johan Barthold Jongkind (1819-1891)
Skilderij ‘Wintergesicht’