januari 16, 2020
fan ûnbekend*
fan Johan Braakensiek**
Dit is gjin keunst om ’t hert te gripen
sá dat troch de lea in rille rint,
mar wol in keunst om sa te skôgjen
dat in minske him besint.
It iisfolk sil him wol fermeitsje,
wylst de trein stoomt troch mei kenings lyk,
’t is oars as mei in deade tôgje,
minsken binne net gelyk.
De riken laitsje ûnder ’t riden,
linich is de slach, by guon noch bryk,
dan mar in sûpke mei wat wazem,
minsken binne net gelyk.
De earmen sizze it mei triennen:
harren kachel wol net mear omlyk,
de poppe kriget amper azem…
lytsen wurde ek wol lyk.
It is in keunst om ’t hert te gripen
sûnder wurden, inkeld troch it byld,
de rille rint, de azem stûket,
om’t men iiskâld ’t kromme fielt.
* Yllustraasje ‘De begraffenis fan kening Willem III
op 4 desimber 1890 per trein’
Ut ‘L ’illustration’
** Johan Braakensiek
Yllustraasje ‘Iisfertriet en iisfermaak’
Yllustraasje yn ‘De Amsterdammer’
januari 9, 2020
fan Adriaan Pieterszoon van de Venne*
fan Henri Evenepoel**
Noch lang net is ien út ’e liken,
want der binne folle mear
dy’t losgean op it folle plein,
se binne mei elkoar net klear,
gjinien hoecht dêr te wiken.
Der is op elkenien wol dronken,
mear as ien glied troch de kiel
foar ’t losgien waard, der komt gjin ein
oan, elk wol ha it grutste diel,
de hûn it leafst seis bonken.
Yn ’t swart, mar hy hâldt net fan liken,
want hy hâldt it hjoed by ien
dy’t libbet as syn klopjend hert,
dus is er nei Parys ta gien,
hy kin it dwaan as rike.
De lûden om him hinne rûzje,
mar hy fielt him net as diel
fan ’t sljochte libben mei in pet,
in rynsk diner klinkt oars as miel…
hy sil nei Moulin Rouge.
* Adriaan Pieterszoon van de Venne (1589-1662)
Skilderij ‘Gekken fiere it bêst feest’
** Henri Evenepoel (1872-1899)
Skilderij ‘De Spanjaard yn Parys’