november 7, 2019
fan Andrey Ryabushkin*
De wyn skuort oan de touwen,
mar de klokken liede net
op dizze grauwe neijiersdei,
dit jier lûkt stadich nei de ein…
wa sil dêrnei noch rouwe?
It godshûs op ’e hichte
skôget rûnom oer it fjild
op dizze grauwe neijiersdei,
syn lêste oere is net slein,
foar ivich is it stichte.
De klinte yn de lichte
sjocht al jierren by him op
as tuskenhillichdom op wei
omheech, troch Kristus’ feint foarsein
dy’t wit fan himelsk hichte.
Syn geast lûkt oan de touwen
alle dagen fan it jier,
mar yn it godshûs bliuwt it stil,
hysels lûkt stadich nei de ein
folslein mei godsfertrouwen.
* Andrey Ryabushkin (1861-1904)
Skilderij ‘Tsjerke’
oktober 24, 2019
fan Hendrick Goltzius*
Dêr leit er útteld op it fjild,
hoefolle swinen hat er sketten?
Fertelle kin er it net mear,
syn bloed waard net fergees fergetten.
Adonis wie in kreaze fint,
by wa’t goadinne Venus swarde,
by heech en leech en kear op kear
bleau sy by him, mar wat doe barde…
… dat bearde lûd, in everswyn
sloech ta en tagelyk in wûne,
Adonis telde doe net mear,
ien minder ûnder de miljoenen.
Foar Venus wie Adonis mear:
ûntelber wiene alle drippen,
Adonis’ bloed wie suver, klear
foar ’t bloeien, neat koe dêroan tippe.
Mei nektar mongen waard in drip
in klaproas troch de jierren hinne
as teken fan de leafde, net
te tellen… sa koe sy beminne.
* Hendrick Goltzius (1558-1617)
Skilderij ‘Stjerrende Adonis’