februari 20, 2020
fan Dirk Nijland*
De stiennen hingje justjes skean,
te âld om noch lang stean te bliuwen;
falle se troch waar en wyn
of troch har dea te ûnderskriuwen?
De himel jout al oan te gean,
it jûnsread sil al gau ferdwine
nei de dei troch sinneskyn,
oan stiennen kin men ’t ljocht net bine.
Strewellen bliuwe ek net stean
lykas se mei har blêden binne,
lijten flechtsje foar de wyn,
dy’t beart om wiffe stiennen hinne.
De berje stiet hjoed sûnder klean,
it swarte kleed kin maklik skuorre
troch de hurde stien, men fynt
it net… it hat te lang al duorre.
* Dirk Nijland (1881-1955)
Skilderij ‘Begraafplak’
februari 13, 2020
fan Pierre Bonnard*
De strjitten ljochtsje no al op,
it plein ropt sliepers wekker,
dy’t de sliep noch yn de eagen ha…
’t wurdt mei de oeren gekker.
De sinne is noch lang net op
as ’t folk begjint te rinnen,
roppend giet it op ’e drokte ta…
wêr moat dit drafkjend hinne?
De kleuren ljochtsje helder op,
begjinne ek te rinnen,
trochinoar, sa wol Parys it ha,
sjedêr de reade sinne!
De karre stekt der goar by ôf,
de ezel, ek net better,
set de poaten skrep, begjint foar twa,
’t wurdt mei it klappen letter.
* Pierre Bonnard (1867-1947)
Skilderij ‘Moarntiid yn Parys’