mei 7, 2020
fan Otto Dix*
It gie in oere hinne wer,
in tweintich stappen by de muorre lâns,
dy’t mei in reade gloede nûge:
de doar stiet iepen, gryp dyn kâns!
Har eagen stiene yn it kier
fan dea-ynein troch ’t oeren iepenstean
foar huorrerinners út ’e kroegen,
sy moast foar ’t lean der lang foar gean.
Har konkurrinte mei de strik
wie wend om ’t mei de eagen ticht te dwaan,
sy woe net foar de rinners bûge
en lizzend har mar justjes jaan.
De baas fan ’t hiele huorrespul
joech mei syn eachopslach syn saakje stjoer,
hie eigen folk en klant rap woegen,
mar foar it fleis net folle oer.
* Otto Dix (1891-1969)
Skilderij ‘Poaier mei prostituees’
april 30, 2020
fan Knud Baade*
De brâning hat mei wite kloeren
it sylskip krigen yn de macht,
gjin anker krijt no noch hâldfêst
oan steile rotsen, hurd en wreed
yn oparbeidzjen mei de weagen;
ien is oerbleaun yn it roekenêst,
hy wachtet op syn lêste oere.
De rotsen ha gesichten krigen
yn waar en wyn by dei en nacht
en soargje sels foar har hâldfêst,
se stoarje nei fortún en need
mei altyd ûnoandiene eagen,
stoarm of stilte, beide binne bêst,
se kinne oer in ramp net lige.
‘Fortuna’ koe it lot net twinge,
dat weagen makken gripend jacht
op har en krigen rap hâldfêst;
de rotsen makken harren breed,
sa ha se ’t folk fan ’t dek ôfreage,
tagelyk mei lûken, gyk en mêst,
in wrak bleau oer om ’t oer te bringen.
* Knud Baade (1808-1879)
Skilderij ‘Skipbrek’
Skilderij ‘Fortuna’
