november 14, 2024
fan Rembrandt*
Gjin minske is de oare,
bliuwt yn wêzen oan himsels gelyk,
al litte eagen sjen wat
omgiet yn syn inerlik,
dochs is hy net feroare
fan identiteit, hy sjocht
de wrâld oan as in iepen boek;
út it skaad wei nei it ljocht
rint hy dy yn de mjitte
om te bringen op it doek,
sa’t hy gjin ljocht sjocht sûnder
skaad, gjin dei is sûnder nacht
as teken fan ellinde
dy’t benearet wa’t der each
foar hat, dan lûkt in skaad
oer it gesicht, in fronseljende
eachopslach, ek nei syn aard
as him de wrâld net sinniget
en hy it net mear sitten sjocht,
dan streket er foar wûnder
út himsels wei skaad en ljocht.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret’
Ets ‘Selsportret, fronseljend’
november 7, 2024
fan Gabriël Metsu
It is de mem fan alle tiden:
beide hannen foar it bern
en mei it each op it gesicht,
sy stipet it oan alle siden.
It is it bern op sike dagen:
beide hannen hingje slop,
de eagen ha neat om te sjen,
gjin fraach komt út ’e lege mage.
It is it bern om te behâlden,
’t libben dat noch bloeie moat,
is hjir net om fan ôf te sjen…
hoe soe in mem net fan him hâlde?
It is de mem dy’t sit mei fragen,
dêr’t gjin antwurd hjoed op komt,
dus hâldt sy ’t each op it gesicht
en fêst oan ’t bern syn libbensdagen.
* Gabriël Metsu (1629-1667)
Skilderij ‘It sike bern’