maart 11, 2017
fan Pieter Brueghel de Jonge*
Wy binne nei it easten setten
as kollega’s, godgeleard:
de iene soan fan Sacharias
jout de doop yn de Jordaan
en hat al mannichien bekeard,
derhinne dus, sa waard besletten.
Wiswier, ik skuorde grutte eagen,
wat in folk stie by dy fint
te harkjen as hie hy de wierheid,
’k liet him earst mar yn de waan,
hy is net mei de wet bekend,
dus kaam it op my oer as leagen.
Hy hie it ek oer grouwe stiennen
en ferlike dy mei bern
fan Abraham, it moat net gekker…
tinkt er sa syn slach te slaan?
Hy hat foar ús de slach ferlern,
mar al dat folk… wêr moat it hinne?
Wiswier, wol ’t sljochte folk wat witte,
lit it komme, godgeleard
fertelle wy oer wiere wetten!
Dope… kin ien dat dan dwaan
mei fjoer? ’t Giet op ’e kop ferkeard,
wy sille ’t folk soks witte litte.
* Pieter Brueghel de Jonge (1564/1565-1638)
Skilderij ‘De preek fan Jehannes de Doper yn de wyldernis’
maart 8, 2017
fan Titiaan*
Sa waard ik dreaun nei de woestyn
as wie der net in oare kar
as stilte om my hinne,
ek de Geast as waarme wyn
en ûnder wetter waard ik skjin
fan geast, foar my wie gjin ferwar,
ik moast dat paad wol rinne.
In jas ha ’k fan kamielehier,
in learen gurle om de mul,
ik fang foar ’t miel sprinkhoannen,
want de Geast hat neat mei sier
en oerfloed, ’t libben krijt earst sin
as men opnij begjint, by nul,
lykas by nije moanne.
It is safier, myn taak begjint,
de minsken komme der al oan,
ha fan myn delgong witten;
wa’t datselde paad giet, wint
it libben, skôget yn de rin
fan syn bestean de wiere Soan…
ik mei dat witte litte.
* Titiaan (sirka 1487-1576)
Skilderij ‘Jehannes de Doper’