september 2, 2017
fan Vincent van Gogh*
Net dat ik de wet net ken,
in libben lang ha ’k dêrfoar leard,
it gie my inkeld om it hifkjen
fan dy Jezus, sels in bern
wit fan God leafha en de neiste,
mar fierder dan?
Ik tocht, hy soe dêr wol oer wifkje,
want wa is de neiste?
Lykas seach hy my as bern
dy’t harkje moast nei in ferhaal,
sa liet er my syn útlis fiele:
’k moast it mei de eagen sjen
fan Joaden dy’t gjin neiste binne,
doe kaam it dan:
Samaritanen woene diele,
omdat sy it binne.
Dat ferhaal gie troch foar wet;
wylst ik de wetgelearde bin,
fernaam ik dat er my ek hifke,
mar ferjamme, ’t sil sa net!
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘De barmhertige Samaritaan’
augustus 30, 2017
fan ûnbekend*
Wy binne bliid wer by him kommen
nei ús reis troch doarp en stêd,
wy fûnen suver oeral miel en bêd,
ús útsicht is ferromme.
Mei twaensantich hat er praten
foar’t de missyreis begûn,
hy hie ús macht oer slang en duvel jûn
en sicht op nije maten.
Hy hie ’t oer lammen ûnder wolven,
want sa moasten wy ’t besjen,
gjin noed lykwols, kweamachten gean ferlern,
wy ha syn rie opfolge.
Wy moasten oan de huzen frede
bringe, dát wie ús begjin,
dan hifken wy it wjerwurd: goed of min,
sa wisten wy de reden.
De reden hat ús geast ferromme:
tsjûgje fan it Keninkryk
fan God, de duvel krige net gelyk,
hy is foargoed ferstomme.
Ikoan fan de santich/twaensantich