fan Jacobus van Looy*
Ik wie de helper fan Elia,
noch mar in feintsje, mar it heucht my goed:
de Baälprysters rûnen
by de Karmel del op Kison oan,
de beek sa’t sy dy koene
sûnder wetter, mar net mei har bloed.
Ik stie dêr mei de hân foar eagen,
ferskuorrend, mar Elia sei it moast,
want Baäl waard sa romme,
gjin begrutsjen, nei de hichte ta!
Sa binne wy doe klommen
op ‘e Karmel, ’t wûnder barde hast.
Teminsten dat woe ha Elia,
dy’t op ‘e knibbels lei foar God de Hear;
‘k moast sân kear rap nei boppen
oft in teken oan de himel wie,
de lêste kear ha ‘k roppen:
‘Ja, in wolkje as in hân, net mear!’
Doe moast ik fleanend hurd nei Achab,
de kening dy’t it earst mei Baäl hold,
ik drafke nei de hichte
fan de foarst: ‘De stjalprein komt deroan!’
Hy ried fuort nei de lichte,
swarte wolken binne oer him skood.
* Jacobus van Looy (1855-1930)
Skilderij ‘Elia op de Karmel’
|
