It swalkjen frege hieltyd mear,
dêrby kaam noch de drege fraach
fan Ismaël: ‘Bin ik no skuldich?’
It tempo sakke, waard úteinlik traach.
”t Is minskewurk, myn fint, it komt wol klear.’

It brea wie op, de krûk al leech,
dêrby kaam noch syn eachopslach,
sy fielde har as mem no skuldich,
hy joech him del, mar sy moast wêze wach:
‘Myn wurk, hear fint, al is it noch sa dreech.’

It wie as waaide it har oan,
dêrby kaam noch in kleare stim:
‘Oerein, wa hat it no oer skuldich?’
En Hagar stiek de hân út, seach syn glim:
”t Is mear as minskewurk, kom op, myn soan!’

* Giovanni Battista Tiepolo (1696-1770)
Skilderij ‘Hagar en Ismaël yn de woestyn’