Leed as bestimming

fan Jan Luyken*
Jeremia

Mei sân pear earen moast ik harkje,
dêrfoar is men ek profeet,
mar meastal klonk in min berjocht,
myn mûle rûn dan oer fan leed.

De Hear woe fan syn folk neat witte,
al stie Samuël foar him,
sels Mozes koe foar ’t folk neat dwaan,
God harke net nei harren stim.

Hoe soe ik dan noch freegje doarre
wêr’t it foar ús hinne gie,
ik wist der kaam in min berjocht,
dêr’t ik al wer fersteld fan stie.

De Hear liet de bestimming witte:
Wa’t bestimd is foar de dea… de dea,
wa’t ornearre is foar ’t swurd… it swurd,
wa’t in lege mage hat… de honger,
wa’t as balling libje moat… de ballingskip.

Ik moast noch mear oer straffen hearre:
’t swurd soe liede ta de dea,
de hûnen sleepten liken fuort
en ’t wylde bist friet oan de lea.

Mei sân pear earen moast ik hearre
hoe’t de folken fan de wrâld
fan foarst Manasse griisden…
syn sûnden wiene mannichfâld.

* Jan Luyken (1649-1712)
Yllustraasje ‘Manasse bekeart him yn de finzenis’