De kening eare ôfgod Bel,
dy’t fan santich prysters iten krige,
alle dagen setten sy dat del,
’t gie altyd op, it smakke tige.

Mei Bel dreau Daniël de spot:
soe in god fan liem en brûns ’t wol smeitsje?
Hy ferwiisde nei syn eigen God,
de kening koe dêr net om laitsje.

De prysters wiene eigenwiis:
Daniëls bestean soe it belije,
kenings segel soarge foar ’t bewiis,
gjin mins soe Bel syn iten krije.

Mar Daniël, ek lang net min,
liet om Bel syn alter jiske struie,
ek as proef; al wie it laachje tin,
hy liet sa santich prysters bruie.

De prysters kroepen troch in lûk
om mei frou en bern by Bel te fretten,
alle nachten wie dat har gebrûk,
de jiske hat de fuotstap metten.

* Yllustraasje ‘Kening Cyrus en Daniël’