Posted by admin

It krús mei brutsen lea,
Jehannes en de mem;
noch ien kear klinkt syn stim,
dan rêst Er yn de dea.

It swurd foar striid op striid
fan Paulus mei it Wurd,
hy wit wol hoe’t it wurdt,
as ’t ljocht snijt troch de tiid.

De kaai yn Petrus’ hân
is neffens ’t himelsk slot,
beskikking fan it lot:
yn ’t ljocht of yn de brân.

It byld rint troch de tiid,
ferstillet as in non,
besletten yn beton,
ien klik en ’t wurdt wer wiid.

It opsteand hout fan ’t krús,
it swurd foar swaai op swaai,
de klik fan lins en kaai,
sjedêr ús hillich thús.

Glês-yn-lead finsters yn de kapel op it rooms-katolike hôf yn Snits

‘k Rûn werom nei ’t riedsel fan de keet
dêr’t lei foar ’t boargerdom sa kreas de skuld
hoe’t heechkultuer de grûn yn sakke:
troch in swiere skeet dwers foar de reet
dêr’t elkenien him mei fermakke.

Ik bejoech my op ferbean terrein,
dat skuldich sloep ik nei de achterkant,
ferwachtsjend yn de lea de messen
fan in feest yn fjoer en reek ferflein,
mar ‘k seach oars net as lege flessen.

Ut ‘e dize fan de earste skrik
ferriisde ’t blau mei earder wite brant
om âlderwetsk de bus te follen,
dan in flugge striker foar de fik
en ’t balte, boldere as bolle.

Yn it ljocht fan letter op ‘e moarn
beseach ik ’t riedsel fan de keet syn kant:
fan ’t dreunen dwilich yn de holle,
troch de drank yn leechkultuer bestoarn,
ha tûken grif net brâne wollen.