Posted by admin

Hij had haar met zijn voorhoofdsoog gezien,
zijn naam was Polyphemus, de cycloop
van ruige rotsen met een grot
als zijn verblijf, hij telde nooit tot tien,
maar werd op slag verliefd
op Galatea, zij godin en hij haar god.

Zij deinde op de golven naar het strand,
haar naam was Galatea, nimf op zee
met golvend haar en zoute mond,
die zong van Acis, herder op het land,
maar in de branding diep
verliefd, hij rood van haar en zij voor hem strandblond.

Hij, Polyphemus, tuurde met zijn oog
de branding af en wachtte Acis op,
toen wierp hij woedend uit zijn grot
een rotsblok naar de man die hem bedroog,
sloeg ruig de liefde dood
en telde snel tot twee, maar was voor haar geen god.

* Gustave Moreau (1826-1898),
erfgenaam van de Romantiek,
ontwikkelde zich tot een van de
grootste symbolistische schilders.
Schilderij ‘Dorotea’ (circa 1896) 

Marjatta, maagd, geen omgang met een man
had jij, maar at met smaak de vossebes,
die jou bevlekte,
vol verwachting, maar nog zonder plan
zag jij hoe hij zich rekte.

De ene sauna in, de tweede uit,
want ieder zag met afschuw naar je buik,
geen stomend baren
zou je, maar op mos en tussen kruid
zag jij zijn blonde haren.

Maar Väinämöinen zag hem in het zwart,
de maagdenzoon, hem stekend naar de kroon,
moest hij wel doden;
echter door het jongetje verward,
zocht hij het bij zijn goden.

Toen stapte Väinämöinen in zijn schuit,
zijn blik was scherp, hij hoorde wel, maar zag
de knaap niet spelen;
zonder plan voer hij het zeegat uit
en zonder zijn kantele.

* Schilderij ‘Het verhaal van Marjatta’
(1895 – 20 x 44 cm.)
Schilderij ‘Het vertrek van Väinämöinen’
(1896-1906 – 127 x 119 cm.)