Posted by admin

De fisker en de see, fan twa ta ien,
syn hiele libben is dêrmei ferbûn
as fisken mei ’t koraal,
hy hat syn wurk wer dien.

De fisker en syn boat, in byldferhaal:
de lapen foar de fûgels in ferskrik
as haaien foar de fisk,
hy die in flinke haal.

De fisker kin net sûnder tamakdisk,
dêr’t hy syn hannel snijt, bestrykt mei sâlt,
dan nei de merk ferfiert,
genôch, want mear as niks.

Syn dei, mei disk en âlde lapen sierd,
rint fol mei boaten, fisk en ’t eigen ik:
’t ferhaal op lytse skaal,
it rêsten nei de died.

De Spanjaard hat him nei Bonaire brocht,
de ezel as ferballe út it eigen gea,
in slavebist mei op ‘e rêch de lêst
dy’t hy oer ’t eilân drage mocht
as geunst foar ’t rinnen oant syn dea.

Mar doe’t de fjouwerpoat oerstallich waard,
de motor fjouwer tsjillen yn beweging brocht,
ferlear it slavebist de geunst en lêst,
hy mocht bewege nei syn aard
en hat yn ’t rinnen frijheid socht.

De fjouwer tsjillen kamen him tenei
by ’t yn de hjitte sykjen fan syn deistich miel,
sa rûn er mei de honger as syn lêst
tsjin ’t motorjeien op ‘e wei,
de dea yn frijheid wie syn diel.

Syn fjouwerhûndert maten ha no nocht
en wille, rinnend yn it eigen ezelpark,
besoargje fjouwer tsjillen justjes lêst
út wraak op wat de Spanjaard brocht
en boppedat op ’t blikken ark.