Posted by admin

In eilân fol mei tinten
lûkt it folk foar ’t aventoer,
de kikkerts kwêkje der al oer
en springe super op ‘e printen.

In eilân foar de maten,
dy’t belibje op ien dei
it spul (nei earnst op harren wei):
it sjitten fan de kickpiraten.

Sy sjitte op ‘e pine,
dy’t gjin kâns krijt, samar dea,
har eigen skip hat hjoed gjin skea,
sy sille grif de skat noch fine.

It is ien fan syn wrâlden,
dy’t him wolkom hjit as gast,
dêr’t hy him thúsfielt nei de reis,
omdat hy yn de kontekst past
fan nim ’t derfan, it sil yn libben hâlde.

It hat wat fan in rage,
beide ynsteld op elkoar,
mar hy stekt djipper, nei de kearn
fan libben, wylst er foar de oar
it heale libben meinimt as bagaazje.

Men kin net om him hinne:
yn syn kamûflaazjepak
besoarget hy de wrâld de groei
fan ’t ûnegaal, harmoanysk plak
ôf, wylst syn gasthear strielet as de sinne.