| van Michael Whelan*
Zij was vol blanke levensdrift
die golfde om haar welgevormde lijf
met in de linkerhand een ring,
jonglerend met planeten,
zo stond het in de lucht gegrift,
gevormd door wolken onderling,
maar deze hebben meer geweten.
Zij was gebonden aan een staf,
versierd met boven, als haar beeld, een ster,
geplant op ’t eiland, eenzaam gras,
door asfalt ingesloten,
het had het aanzijn van een graf,
dat met haar beeld niet passend was,
alsof van ’t eiland afgeschoten.
Zij waagde zelf de levenssprong,
ver boven bermen, ster en asfalt uit
met ogen op de horizon,
jonglerend met planeten,
los raakte ’t lint, maar ook haar tong,
zij zweefde zingend naar de zon,
het eiland was voorgoed vergeten.
Schilderij ‘The island’
|
