De sinne strykt mei brede streken
de kleuren oer it wide gea,
it maitiidslânskip wurdt him sprekend,
it sinneljocht fersint him nea.

De wylgen ha de tûken litten,
besnien, mar net ta stompe skea,
sy koene doe it doel net witte
fan harren sterk beheinde lea.

Wat hinget tusken ljocht en boaiem,
ferburgen foar wa’t eagen mist,
mar sichtber foar de mins dy’t meistimt:
in lânskip yn in houten list.