Sy wie in iere bystânsmem,
betiid al út ‘e fodden wei
foar ’t hoedzjen fan de beide bern
en ’t noedzjen troch de dei.

De bystân kriich sy fan de frou
dy’t har it alderneiste wie
en daliks seach: sy eaget grau
en swier sa’t sy dêr stiet.

Nei njoggen moannen wie it tiid
foar ’t libben fan it tredde bern,
it stûke, gie net sûnder striid,
ien libben wie ferlern.

Sy hoegde doe gjin bystân mear,
it noedzjen wie foargoed foarby,
de buorfrou stie foar trije klear,
har lampe skynde by.

* Charles Rochussen (1814-1894)
Sepiatekening ‘Geerte bringt in besite
oan har deade buorfrou’
(Sêne út ‘Arme Visschers’)