Se is de jongste fan de ploech,
de harem fan de rike Arabier
dy’t foarkar hat foar readich hier
en yn de lette jûn de oandrift fielt,
hy sparret har, want sy wie slûch.

Oerdei sjongt sy it heechste liet
op bleate fuotten mei in gouden stim,
mar net foar him, foar har as mem,
de frou dêr’t sy har djipst gefoel mei dielt
en dy’t har treast by soms fertriet.

Se kin net ta mei mar ien stim,
dat witte alle haremmemmen skoan,
de snaren jouwe oan de toan
lykas it nachts by har fan binnen fielt,
in resonearjen, net foar him.

* Lord Frederic Leighton (1830-1896)
Skilderij ‘De muzykles’