In pot mei ferve, leechgoaid yn ’t gesicht
fan ’t libbensecht publyk,
sa wie John Ruskin fan betinken;
’t waard fjoerwurk yn it skildersryk,
it bloed waard tin, de holle leech.

De grime lôge op, it wie de plicht
om fûl werom te slaan,
gjin skilder lit mei ferve smite;
de rjochter moast in oardiel jaan
en rêde ’t skeinde fjoergesicht.

It lykwicht kaam net troch it kapitaal,
de skilder kriich in foai,
mar ek wurdearring foar ’t abstrakte,
’t palet allinnich is al moai
en fjoerwurk sprekt syn eigen taal.

* Jame McNeil Whistler (1834-1903)
stapte mei dit skilderij fan it figurative ôf,
wat John Ruskin net wurdearje koe.
Skilderij ‘Nokturne yn swart en goud:
de fallende fjoerpylk’