De fierte seach er troch it rút,
trochskinend fan syn lange siken,
ynspiraasje foar en nei,
syn keunstwurk ta beslút.

By ljochtskyndei de Wâldsterwei,
dy’t trochrûn nei de kleare fierte,
’t polderlânskip wie syn see
en weagjend dreau er mei.

Mar as de dize fan de jûn
oer wei en feart en greppels ware,
wied er wer op ’t eigen stee:
beheind, dochs byldzjend sûn.

* Jan Mankes (1889-1920)
skildere syn lytse wrâld
yn in hiel persoanlike styl.
Skilderij ‘Wâldsterwei yn jûnsskimer’