Hy hat him kreas ferklaaid
mei attributen foar de sier
dy’t by syn wêzen hearre:
in halsdoek mei oranje,
passend by syn krollich hier,
in bêzje mantel, nee, hy draait
der net omhinne, rap op stap,
de sjerp fan goud as franje.

Mar ho, want dêr stiet sy,
dy âlde tange fan in wiif
sil ’t mei har praat bedjerre,
op ’t hier in floddermûtse,
passend by it sloppe liif,
fan hier is ’t kin ek lang net frij,
it is altyd deselde grap,
se sil der wol yn bûtse:

‘Myn jonkje, harkje goed,
ik sjoch, do giest op fanmmejacht,
it is by my mislearre,
ik hie ’t gau yn de gaten
hoe’t de jonges mei har dracht
my taasten yn it frouljusmoed,
ik draai der net omhinne: hap
net ta, stap nei dyn maten.’

* Michael Sweerts (1618-1664)
Skilderij ‘Jongeman en âlde frou’