Se ha nea yn in V-flecht flein,
de fjilden oer as frije snetters,
mar wiene waggels op it hiem
en hiene oars net by de ein
as snaffelje, yn ien wurd ‘fretters’.

En doe’t de waggel net mear koe,
te tsjok en fol fan al dat fretten,
wie ’t mei it luie libben dien,
hy woe wol troch, mar wist net hoe,
koe amper noch in poat fersette.

Hy wjukke yn de hannen fan
de boer, fernaam de nekke draaien,
mar net de hannen fan de frou,
dy joech him plôkjend fiks in wan,
dat keal koe hy de hjitte daaie.

* Max Lieberman (1847-1935)
Skilderij ‘Froulju dy’t guozzen plôkje’