Hoe stie se yn de folle earnst
fan ’t libben, yn harsels fersonken
sûnder dat wat boppe kaam,
it hearde by har, ’t wie har wenst,
gjin fierten dy’t har wonken.

‘Kom mei nei ’t paradys, myn faam,
dêr’t twa rivieren brûzjend streame
sûnder dat men ûnder giet,
ik stean foar dy as sterke daam
om fan dyn stal te dreamen.

Lûk heger ’t himd, it moat net wiet,
it wetter wurket as in spegel,
lit my streakje wat dêr driuwt;
it is myn driuw dy’t ik dy bied,
’t giet yn tsjin earnst en regel.’

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Hendrickje Stoffels’
Skilderij ‘Hendrickje yn bad’