Dêr sit er, dwyl en hymjend fan de striid,
de beide hannen sykje stipe,
want syn krêft streamt fuort mei ’t bloed,
wat jout dan noch syn heldemoed,
hy kin nei swurd noch libben gripe.

Hy wie noch jong doe’t ljochte op syn tiid
fan aventoer yn ’t winnend leger
dat marsjearre sûnder noed
oer moarn, de sege wie foar hjoed,
’t ferlies fan ’t libben like dreger.

De ieuwen troch hat hy as neaken byld
fertelt hoe’t leger, hieltyd leger fielt.

Mar ’t byld dat hy mei nuete guozzen dielt,
is tusken wjukken fleane, hieltyd heger.

* Epigonus (sirka 200-100 foar Kristus)
Moarmeren byld ‘Stjerrende Galliër’